Σάββατο απόβραδο, 2 του Απρίλη, τότε το 2005...

Δυο και δυο κι άλλοι δυο… όλοι κι όλοι οχτώ, της… κομπανίας δηλαδή. Δυο μπουζούκια, δυο κιθάρες, δυο τραγούδι, ένας στο ακορντεόν κι ο άλλος στο τουμπελέκι.

Ακριβείς στο ραντεβού τους με το χορευτικό συγκρότημα του συλλόγου, συναντήθηκαν στο θεατράκι της οδού Χηλής στη Καλαμαριά, αποφασισμένοι να διασκεδάσουν και να σκορπίσουν κέφι σ’ όλους όσους τους έκαναν την τιμή να παραβρεθούν στη εκδήλωση.

"Ο Χορός του Σάκαινα", ήχησε δυνατά στ’ αυτιά του κόσμου όλου, και μετά τη Φραγκοσυριανή, η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε και τα όργανα πήρανε γρήγορα φωτιά. Αυτό φαίνονταν από τη συμμετοχή του κόσμου, από τα παλαμάκια που συνόδευαν κάθε τραγουδιστική περιπλάνηση του Γιώργου Χατζηδημητρίου που με το μπουζούκι του ζωντάνευε το κάθε τι.

Το τέμπο και ο ρυθμός να είναι υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Μάνθου Χουβαρδά, που περνούσε συγχρόνως το δικό του ύφος στην κιθάρα του.

Να κι ο μπαγλαμάς "Στου Θωμά το μαγαζί" με τον Κώστα Καραδήμο και συγχρόνως στο τρίχορδο μπουζούκι. "Έχε γεια πάντα γεια"… Βέτα Καραμπουρνίδου, με την γλυκιά φωνή και τα όμορφα τραγούδια σου.

"Πριν το χάραμα"… Γιάννη Πανώρια, με δυνατή φωνή κι ένα τραγούδι ακόμα.

"Μ’ ένα παράπονο"… τους ακολουθεί ο Γιάννης Σαββίδης ακροβατώντας δακτυλικά στην κλασσική του κιθάρα.

"Και… που να βρω…" τραγούδια με ακόρντα σε έβδομες για την γλυκιά ακουστική του ακορντεόν απ' τα χέρια του Σωτήρη Δραγούμη, που είναι ο τρίτος της παρέας στο τραγούδι, και κάνει τον κόσμο να ξεσηκώνεται και χορεύει χωρίς σταματημό.

"Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας" κι ο Σωτήρης Νάιδος χτυπά το τουμπελέκι του δίνοντας ρυθμό και σιγοτραγουδάει κι αυτός.

Το χορευτικό ακροβατεί με τη "Γεωργίτσα", "Από ξένο τόπο", πότε σε ρυθμό ζεϊμπέκικο, συρτό ή καρσιλαμά και πότε σε χασαποσέρβικο αργό ή γρήγορο, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Βαρβάρας…, της καθηγήτριας χορού.

Το σκηνικό τέλεια οργανωμένο, με τα τραπεζάκια "φορτωμένα" με τσίπουρο και μεζέδες, που δίνουν την αίσθηση της ζωντάνιας και της πραγματικότητας, βγάζοντας το αίσθημα της "πλαστικότητας" και του ψέματος που επικρατεί στη ζωή μας.

Ο χρόνος όμως είναι στυγνός, μετράει αντίστροφα και φθάνουμε προς το τέλος… στην "Όμορφη Θεσσαλονίκη"… το καμάρι της καρδιάς μας. Το κοινό χειροκροτεί και φωνάζει "…κι άλλο" κι η Βέτα αναλαμβάνει να κλείσει την παράσταση με… "Μια Αγάπη που… πραγματικά έγινε δίκοπο μαχαίρι", ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη συνάντηση μας.